Αγαπημένοι
καλλιτέχνες και οι δύο, εδώ και πολλά χρόνια. Τα τραγούδια τους με
έχουν συντροφεύσει και τα έχω σιγοτραγουδήσει σε πολλές συναυλίες, αλλά
και στο σπίτι, ενώ τα παίζω στην κιθάρα.
Δυο άνθρωποι με μεγάλη πορεία στο χώρο της μουσικής, που έχουν αφήσει το μουσικό τους στίγμα, ο ένας με την κοινή πορεία με τον αδελφό του Χάρη και ο δεύτερος μαζί με το γκρουπ που ήταν τόσα χρόνια, τους Πυξ Λαξ, είχε γράψει τα περισσότερα τραγούδια τους και ερμηνεύσει αρκετά απ' αυτά.
Μαζί τους είχαν μια μπάντα ικανότατων μουσικών να τους συνοδεύει, καθώς και τον Τόλη Φασόη, των Sharp Ties, συγκροτήματος της δεκαετίας του ‘80 να δίνει τη δική του πινελιά σε Αγγλόφωνα τραγούδια, όπως το ‘’blister in the sun’’ των violent femmes, τον Μάνο Λυδάκη, έναν νέο κιθαρίστα- τραγουδιστή με καλή φωνή και παρουσία, που είπε αρκετά τραγούδια, πολλά από αυτά σε ποίηση Ν. Καββαδία (7 νάνοι στο c/s Cyrenia, William George Allum κ.α), αλλά και άλλα, και τον Πάρη Γκαγκαστάθη, πιανίστα με καλή φωνή, που είπε κι αυτός κάποια τραγούδια.
Το πρόγραμμα είχε πολλές εναλλαγές. Τραγουδούσαν όλοι για 1-2 τραγούδια, μετά κάποιος άλλος κ.ο.κ, με τα περισσότερα τραγούδια φυσικά να τα ερμηνεύει ο Κατσιμίχας.
Στο πρώτο μέρος τα πράγματα ήταν πιο υποτονικά. Μπορώ να πω ότι με είχε λίγο κουράσει σε κάποιες στιγμές, στην αρχή. Προφανώς μέχρι και εκείνοι να βρουν το ρυθμό τους, ήταν και πρεμιέρα, εν μέρει είναι και λογικό να συμβαίνει αυτό σε ένα πρόγραμμα που δεν έχει δοκιμαστεί πριν. Κυριαρχούσαν μπαλάντες και τραγούδια όπως το Δωμάτιο, το Υπόγειο, Παιξε βραχνή μου φυσαρμόνικα , η Μικρή Πατρίδα του Γ. Ανδρέου, Εσύ Εκεί κ.α.
Στο δεύτερο μέρος όμως, μετά το διάλειμμα, αυτό άλλαξε.
Ο κόσμος συμμετείχε περισσότερο, τραγουδούσε μαζί τους. Ο Ξυδούς πήρε κάποιες φορές την κιθάρα- κάτι που δεν το συνηθίζει ιδιαίτερα- και θυμήθηκε τραγούδια των Πυξ λαξ και toyw τα αφιέρωσε . Στο πιο χύμα γκρουπ που υπήρξε όπως είπε χαρακτηριστικά.
Ακούσαμε τραγούδια όπως οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, δεν θα δακρύσω πια για σένα. Ο Κατσιμίχας απ ‘την άλλη τραγουδούσε όπως είναι φυσικό σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος, και στο δεύτερο μέρος πολύ περισσότερο, τραγούδια από την πορεία του με τον αδελφό του, όπως Καλό ταξίδι, η μοναξιά του σχοινοβάτη, Μια βραδιά στο Λούκι, Σαντορίνη, μη γυρίσεις κ.α. Ο κόσμος έδειχνε να το διασκεδάζει στο δεύτερο μέρος, πολύ περισσότερο, και όλοι μαζί τραγουδούσαν αγαπημένα τραγούδια όπως πχ το να μ’ αγαπάς ή το Ρίτα Ριτάκι, το ανόητες αγάπες...
Λίγο πριν το διάλλειμα έκαναν ένα μικρό αφιέρωμα με μια επιλογή τριών- τεσσάρων τραγουδιών στη σειρά, στους beatles.
Φυσικά, να μην ξεχάσω να αναφέρω τον πολύ ουσιαστικό ρόλο της βιντεοπροβολής από πίσω από τη σκηνή, που έντυνε όμορφα αρκετά από τα τραγούδια και πρόσθετε ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα σε ήδη αγαπημένα τραγούδια.
Η φυσαρμόνικα του Πάνου φυσικά χρωμάτιζε κι αυτή τα τραγούδια πολύ όμορφα.
Στο τέλος όλοι επί σκηνής, τέλειωσαν το πρόγραμμα με το don’t worry, be happy.
Ένα πρόγραμμα προσεγμένο μέχρι τη λεπτομέρεια, για όλα τα γούστα, με νοσταλγική διάθεση, βασισμένο σε μεγάλο μέρος σε γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια των Κατσιμίχα και των Πυξ λαξ, που όσο να ‘ναι εμείς οι 30+ ή και οι λίγο μεγαλύτεροι και λίγο μικρότεροι έχουμε σαν άκουσμα από τα εφηβικά και νεανικά χρόνια μας.
Τραγούδια που, εμένα προσωπικά, και πιστεύω θα συμφωνούν και αρκετοί μαζί μου, μου δημιουργούν συγκινήσεις και εικόνες, από μια παλιότερη εποχή, όχι και τόσο μακριά από σήμερα ημερολογιακά, αλλά περισσότερο μουσικά και αισθητικά. Ο πρώτος δίσκος πχ των Κατσιμίχα, τα ‘’ζεστά ποτά’’ όταν κυκλοφόρησε ήμουνα πολύ μικρή κι όμως θυμάμαι καθαρά τραγούδια όπως το ‘’Ρίτα Ριτάκι’’. Γενικά θεωρώ ότι η Ελληνική μουσική δεν θα ήταν όπως είναι, χωρίς την παρουσία τους, προσωπική άποψη, έχουν προσφέρει πολλά στην Ελληνική μουσική, και μόνο να σκεφτείς πόσους ποιητές μελοποίησαν που δεν έχουν μελοποιηθεί ιδιαίτερα, πχ Εμπειρίκο, αυτό νομίζω από μόνο του φτάνει.
Για τους Πυξ λαξ, δεν μπορώ να πω πολλά, δεν θα είμαι πολύ αντικειμενική λόγω παλιάς φιλίας που μας συνδέει με τα περισσότερα από τα μέλη, αλλά αναμφίβολα εκφράσανε ένα μεγάλο μέρος κόσμου, όσο κι αν υπήρχαν άνθρωποι που τους κατηγορούσαν για επανάληψη ή για υπερβολικά ’μελό’ τραγούδια. Εκφράσανε τους εαυτούς τους, την ψυχή τους, τη στιγμή τους, όχι κάτι ψεύτικο και αυτό θεωρώ ότι μετράει, αυτό πιστεύω άρεσε στον κόσμο.
Όσον αφορά το πρόγραμμα, για να επανέλθω, πιστεύω ότι αξίζει κάποιος να το παρακολουθήσει. Έστω και ‘’τιμής ένεκεν’’ σε δύο ανθρώπους που έχουν προσφέρει διαχρονικά τραγούδια να συντροφεύουν τις στιγμές μας.
Δυο άνθρωποι με μεγάλη πορεία στο χώρο της μουσικής, που έχουν αφήσει το μουσικό τους στίγμα, ο ένας με την κοινή πορεία με τον αδελφό του Χάρη και ο δεύτερος μαζί με το γκρουπ που ήταν τόσα χρόνια, τους Πυξ Λαξ, είχε γράψει τα περισσότερα τραγούδια τους και ερμηνεύσει αρκετά απ' αυτά.
Μαζί τους είχαν μια μπάντα ικανότατων μουσικών να τους συνοδεύει, καθώς και τον Τόλη Φασόη, των Sharp Ties, συγκροτήματος της δεκαετίας του ‘80 να δίνει τη δική του πινελιά σε Αγγλόφωνα τραγούδια, όπως το ‘’blister in the sun’’ των violent femmes, τον Μάνο Λυδάκη, έναν νέο κιθαρίστα- τραγουδιστή με καλή φωνή και παρουσία, που είπε αρκετά τραγούδια, πολλά από αυτά σε ποίηση Ν. Καββαδία (7 νάνοι στο c/s Cyrenia, William George Allum κ.α), αλλά και άλλα, και τον Πάρη Γκαγκαστάθη, πιανίστα με καλή φωνή, που είπε κι αυτός κάποια τραγούδια.
Το πρόγραμμα είχε πολλές εναλλαγές. Τραγουδούσαν όλοι για 1-2 τραγούδια, μετά κάποιος άλλος κ.ο.κ, με τα περισσότερα τραγούδια φυσικά να τα ερμηνεύει ο Κατσιμίχας.
Στο πρώτο μέρος τα πράγματα ήταν πιο υποτονικά. Μπορώ να πω ότι με είχε λίγο κουράσει σε κάποιες στιγμές, στην αρχή. Προφανώς μέχρι και εκείνοι να βρουν το ρυθμό τους, ήταν και πρεμιέρα, εν μέρει είναι και λογικό να συμβαίνει αυτό σε ένα πρόγραμμα που δεν έχει δοκιμαστεί πριν. Κυριαρχούσαν μπαλάντες και τραγούδια όπως το Δωμάτιο, το Υπόγειο, Παιξε βραχνή μου φυσαρμόνικα , η Μικρή Πατρίδα του Γ. Ανδρέου, Εσύ Εκεί κ.α.
Στο δεύτερο μέρος όμως, μετά το διάλειμμα, αυτό άλλαξε.
Ο κόσμος συμμετείχε περισσότερο, τραγουδούσε μαζί τους. Ο Ξυδούς πήρε κάποιες φορές την κιθάρα- κάτι που δεν το συνηθίζει ιδιαίτερα- και θυμήθηκε τραγούδια των Πυξ λαξ και toyw τα αφιέρωσε . Στο πιο χύμα γκρουπ που υπήρξε όπως είπε χαρακτηριστικά.
Ακούσαμε τραγούδια όπως οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο, δεν θα δακρύσω πια για σένα. Ο Κατσιμίχας απ ‘την άλλη τραγουδούσε όπως είναι φυσικό σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος, και στο δεύτερο μέρος πολύ περισσότερο, τραγούδια από την πορεία του με τον αδελφό του, όπως Καλό ταξίδι, η μοναξιά του σχοινοβάτη, Μια βραδιά στο Λούκι, Σαντορίνη, μη γυρίσεις κ.α. Ο κόσμος έδειχνε να το διασκεδάζει στο δεύτερο μέρος, πολύ περισσότερο, και όλοι μαζί τραγουδούσαν αγαπημένα τραγούδια όπως πχ το να μ’ αγαπάς ή το Ρίτα Ριτάκι, το ανόητες αγάπες...
Λίγο πριν το διάλλειμα έκαναν ένα μικρό αφιέρωμα με μια επιλογή τριών- τεσσάρων τραγουδιών στη σειρά, στους beatles.
Φυσικά, να μην ξεχάσω να αναφέρω τον πολύ ουσιαστικό ρόλο της βιντεοπροβολής από πίσω από τη σκηνή, που έντυνε όμορφα αρκετά από τα τραγούδια και πρόσθετε ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα σε ήδη αγαπημένα τραγούδια.
Η φυσαρμόνικα του Πάνου φυσικά χρωμάτιζε κι αυτή τα τραγούδια πολύ όμορφα.
Στο τέλος όλοι επί σκηνής, τέλειωσαν το πρόγραμμα με το don’t worry, be happy.
Ένα πρόγραμμα προσεγμένο μέχρι τη λεπτομέρεια, για όλα τα γούστα, με νοσταλγική διάθεση, βασισμένο σε μεγάλο μέρος σε γνωστά κι αγαπημένα τραγούδια των Κατσιμίχα και των Πυξ λαξ, που όσο να ‘ναι εμείς οι 30+ ή και οι λίγο μεγαλύτεροι και λίγο μικρότεροι έχουμε σαν άκουσμα από τα εφηβικά και νεανικά χρόνια μας.
Τραγούδια που, εμένα προσωπικά, και πιστεύω θα συμφωνούν και αρκετοί μαζί μου, μου δημιουργούν συγκινήσεις και εικόνες, από μια παλιότερη εποχή, όχι και τόσο μακριά από σήμερα ημερολογιακά, αλλά περισσότερο μουσικά και αισθητικά. Ο πρώτος δίσκος πχ των Κατσιμίχα, τα ‘’ζεστά ποτά’’ όταν κυκλοφόρησε ήμουνα πολύ μικρή κι όμως θυμάμαι καθαρά τραγούδια όπως το ‘’Ρίτα Ριτάκι’’. Γενικά θεωρώ ότι η Ελληνική μουσική δεν θα ήταν όπως είναι, χωρίς την παρουσία τους, προσωπική άποψη, έχουν προσφέρει πολλά στην Ελληνική μουσική, και μόνο να σκεφτείς πόσους ποιητές μελοποίησαν που δεν έχουν μελοποιηθεί ιδιαίτερα, πχ Εμπειρίκο, αυτό νομίζω από μόνο του φτάνει.
Για τους Πυξ λαξ, δεν μπορώ να πω πολλά, δεν θα είμαι πολύ αντικειμενική λόγω παλιάς φιλίας που μας συνδέει με τα περισσότερα από τα μέλη, αλλά αναμφίβολα εκφράσανε ένα μεγάλο μέρος κόσμου, όσο κι αν υπήρχαν άνθρωποι που τους κατηγορούσαν για επανάληψη ή για υπερβολικά ’μελό’ τραγούδια. Εκφράσανε τους εαυτούς τους, την ψυχή τους, τη στιγμή τους, όχι κάτι ψεύτικο και αυτό θεωρώ ότι μετράει, αυτό πιστεύω άρεσε στον κόσμο.
Όσον αφορά το πρόγραμμα, για να επανέλθω, πιστεύω ότι αξίζει κάποιος να το παρακολουθήσει. Έστω και ‘’τιμής ένεκεν’’ σε δύο ανθρώπους που έχουν προσφέρει διαχρονικά τραγούδια να συντροφεύουν τις στιγμές μας.