Είκοσι χρόνια ελευθερίας
Τραγουδώντας «Νέλσον Μαντέλα, δεν υπάρχει κανείς σαν εσένα» υποδέχτηκαν την Πέμπτη οι βουλευτές της Νοτίου Αφρικής τον πρώην πρόεδρο της χώρας στην Εθνοσυνέλευση είκοσι χρόνια μετά την απελευθέρωσή του.
Την 11η Φεβρουαρίου του 1990 ο «Μαντίμπα», έπειτα από 27 χρόνια που πέρασε φυλακισμένος εξαιτίας της δράσης του εναντίον του Απαρντχάιντ, ξεκίνησε την «Πορεία προς την Ελευθερία». Ο σχεδόν 92χρονος σήμερα Ν.Μαντέλα έγινε σύμβολο του αγώνα εναντίον του συστήματος θεσμοθετημένου διαχωρισμού, σε όλα τα επίπεδα, λευκών και μαύρων στη Νότιο Αφρική και έφτασε στην προεδρία της χώρας μεταξύ 1994 και 1999.Ο Μαντέλα, η απελευθέρωση του οποίου αποτελεί το αποκορύφωμα των ημερών του 1990 που οδήγησαν στην κατάρρευση του Απαρτχάιντ, βρέθηκε την Πέμπτη στο Κοινοβούλιο για να παραστεί στην επετειακή ομιλία του νυν προέδρου Τζέικομπ Ζούμα, ο οποίος υπογράμμισε ότι η χώρα συνεχίζει να ακολουθεί «το όραμα του πρώτου μαύρου ηγέτη».
Η παρουσία του Μαντέλα στην ομιλία αποτέλεσε μία από τις σπανιότατες πλέον δημόσιες εμφανίσεις του, ενώ δεν συμμετείχε στην εορταστική τελετή στην φυλακή Ντρακενστάιν (όπως είναι γνωστή σήμερα) κοντά στο Κέιπ Τάουν, από την οποία έκανε τα πρώτα του βήματα ως ελεύθερος πολίτης μετά από τρεις δεκαετίες.
Σήμερα η Νότιος Αφρική αντιμετωπίζει μία νέα σειρά επιλογών που θα καθορίσουν κατά πόσο το έργο που ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια μπορεί να ολοκληρωθεί ή τουλάχιστον να προωθηθεί.
Όπως είχε δηλώσει ο Νέλσον Μαντέλα την ημέρα της απελευθέρωσης του, το ANC είχε ως διπλό στόχο τη χειραφέτηση της Νοτίου Αφρικής τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά.
Είκοσι χρόνια αργότερα όλοι οι Νοτιοαφρικανοί έχουν δικαίωμα ψήφου, αλλά οι περισσότεροι μαύροι παραμένουν σε καθεστώς φτώχειας και σε άναρχα εξαπλούμενες παραγκουπόλεις, τις οποίες αναγκάστηκαν να κατοικήσουν κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ.
Ένας στους τέσσερις είναι άνεργος και το 75% από αυτούς κάτω από 35 χρόνων. Σε αυτή την ηλικία, ένας στους τέσσερις δεν είχε ποτέ εργασία, παρά την ισχυρή ανάπτυξη που βίωσε η χώρα επί 10 χρόνια, μέχρι το 2008.
Ένα καλά χρηματοδοτούμενο αλλά αξιοθρήνητο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο εξακολουθεί να προσπαθεί να αποτινάξει την επίδραση του απαρτχάιντ, με δασκάλους χωρίς προσόντα και χωρίς καλή πληρωμή, κατηγορείται ότι παράγει μία εργατική δύναμη που δεν μπορεί να βρει δουλειά και πολλοί νέοι στρέφονται στο έγκλημα για να τα βγάλουν πέρα.
πηγή : tanea.gr