Σαν μια χορδη που χτυπαει δυνατα
μεσα στο στηθος σου
σαν αστρο που σβηνει
και μια μελωδια που πισω σ'αφηνει
ημερα μου,φως μου,ζωη μου
ψυχη μου και παθος
και λαθος και τελος και αρχη μου
μικρη μου,πληγη μου
Κι αφου οι καλοι
σου λενε παντα την αληθεια και νικουν
και σε παιρνουν μακρια
γιατι εσυ μου σφυριζεις
κι αφου θελεις να βγεις στη βροχη
και να χορεψεις μ'ενα ασπρο μαντιλι
εγω σ'ακολουθω
Κι εμεινα εδω να προχωρω
να προσπαθω να σε κανω να φυγεις
και το μυαλο μου να μη λεει "σ'αγαπω".
Κι εμεινα εδω ν'αναζητω
και να χαζευω τις ωρες που λειπεις
κι η μουσικη μου να μη βρισκει σκοπο.
Ειναι οι λεξεις,οι στιγμες
ειναι οι φιλοι που θα δεις,ειν'οι γνωστοι
και θα χορτασεις μικρες χαρες
και λυπες θα περασεις
Κι ειν'οι εικονες,οι μαμαδες,οι μπαμπαδες
τα πτυχια,τα λουλουδια
τα παιδια στα χειρουργεια
τα φυλλα που μυριζουν στην αυλη ενα φιλι
κι οπως ειναι οι κρυες νυχτες
που δεν εχουν τελειωμο
σαν τα σεντονια που μας πνιγουν
σαν τα τσιγαρα που μας ριχνουν
Ειν'οι σκεψεις
που πια μονες τους γελανε
και που μας βλεπουν στην αρενα
κι ομως δεν ακουμπανε
Γιατι;